Zoals het plaatje hieronder links, dat wilden we beiden graag weer zien. Onderweg ernaar toe maakten we een korte stop bij het Brackvenn, wat ook heel mooi bleek. Foto 2. Maar toen weer gauw op weg naar de echte Hoge Venen. Het was een gravel pad, vrij saai. We namen een afkorting, die wel mooie was, vlak langs de bosrand, maar de weg was soms wat steil. Voor mijn electrische fiets geen probleem en ook Maarten redde alles zonder afstappen. Het was wel vermoeiend fietsen, ik maakte me bezorgd om mijn banden en probeerde  scherpe stenen te vermijden.
Eerst nog een kopje koffie bij Petit Mont Rigi. (eigenlijk omdat ik niet geloofde dat er nog horeca zou komen. Baraque Michel staat niet op de Google kaart als horeca aangegeven). Daarna over de autoweg doorgefietst naar de herberg Baraque Michel. Die bleek dus wel degelijk nog te bestaan en zag er heel gezellig uit, het deed me aan de berghütten in Oostenrijk denken. Spijt dat we niet waren doorgereden..
We zochten naar de uitkijktoren, maar die (bleek later) was er niet meer. We liepen wat langs de rand van het bos, een druk pad. Maar het was een gewoon pad en ging niet over de Hoge Venen. We gingen maar weer terug. Maarten sprak de herbergier, die vertelde dat het vlonderpad pas na 500 meter begon.